من حسادت می کنم حتی به تنها بودنت

من به فرد رو به رویی ، لحظه ی خندیدنت

من به بارانی که با لذت نگاهش میکنی

یا به نسیمی که رها می چرخد اطراف تنت

من حسادت میکنم حتی به دست گرم آن

شال خوشرنگی که می پیچد به دور گردنت

وقتی انگشتان تو در گیسوانت می دود

من به رد مانده از اینجور سامان دادنت

اینکه چیزی نیست ، گاهی دل حسادت کرده به

عطر پاشیده از آغوش تو بر پیراهنت

هیچکس ای کاش در دنیا به تو حسی نداشت

من حسادت می کنم حتی به حس دشمنت

کاش هر کس غیر من ، ای کاش حتی آیینه

پلک هایش روی هم می رفت وقت دیدنت

                                                                                             (برای نفسم فاطمه )

بُرده عِطر سیبِ یکدیگر چنان از هوشمان

می تراود قطره قطره مستی از آغوشمان

آن چنان از شربتِ لب های هم نوشیده ایم

کر شده گوش فلک از بانگِ نوشانوشمان

چون دو مارِ پیچ خورده زیر باران  خفته ایم

آبشار گیسوانت ، ریخته بر دوشمان

تا نبیند رویمان ، چشمان شور آفتاب

جامه ای از جنس عُریانی شده تن پوشمان

پادشاهِ "بابِل " و  " عیلامِ " تن های همیم

عشق و لذّت ،  میوه هایِ باغ هایِ شوش مان

در شبِ وصلِ  "عطش آقا "  و  " بانویِ نیاز "

آفتاب و ماه می آیند دوشادوشمان

تا که در بازارِ طعنه هیچ حرفی نشنویم

بی خیالی ، پنبه را کرده فرو در گوشمان

                                                                                             (برای نفسم فاطمه )

این برگ‌های زرد 

به خاطر پاییز نیست 

که از شاخه می‌افتند 

قرار است تو از این کوچه بگذری 

و آن‌ها 

پیشی می‌گیرند از یکدیگر 

برای فرش کردن مسیرت.. 

گنجشک‌ها 

از روی عادت نمی‌خوانند، 

سرودی دسته‌جمعی را تمرین می‌کنند 

برای خوش‌آمد گفتن 

به تو.. 

باران برای تو می‌بارد 

و رنگین‌کمان 

– ایستاده بر پنجه‌ی پاهایش – 

سرک کشیده از پسِ کوه 

تا رسیدن تو را تماشا کند. 

نسیم هم مُدام

می‌رود و بازمی‌گردد

با رؤیای گذر از درز روسری

و دزدیدن عطر موهایت!

زمین و عقربه‌ی ساعت‌ها

برای تو می‌گردند

و من

به دورِ « تـــــــــو » !

                                                                                 (برای نفسم فاطمه )

 کلماتم را

در جوی سحر می‌شویَم

لحظه‌هایم را

در روشنی باران‌ها

تا برای « تــو » شعری بسرایم، روشن

تا که بی‌دغدغه بی‌ابهام

سخنانم را

در حضور باد

این سالک دشت و هامون

با « تــــو » بی‌پرده بگویم

که « تـــــــــــو » را

 « دوست می‌دارم تا مرز جنون »

                                                                                 (برای نفسم فاطمه )

 در نگاهت چیزیست ، که نمیدانم چیست!

مثل آرامش بعد از یک غم

مثل پیدا شدن یک لبخند

مثل بوی نم بعد از باران

در نگاهت چیزیست ، که نمیدانم چیست!

من به آن محتاجم

                                                                         (برای نفسم فاطمه )

بارون داره هدر میشه بیا با من قدم بزن

دلم داره پر میزنه واسه تــو و قدم زدن

وقتی هوا بارونیه دلم برات تنگ میشه باز

نمیدونی تو این هوا چشات چه خوشرنگ میشه باز

برف باشد

باران

یا آفتاب

چتر نمی خواهم  !

بگو معنی لــغــات را دوباره بنویسنــــــد !

" امنیت "

حصار دستــــــهای تـــــو ســــــــت  !

حال من خوب است اما با تـــو بهتر می شوم

آخ ... تـــا می بینمت یک جور دیگر مــی شوم

با تـــــــو حس شعر در من بیشتر گل می کند

یــاسـم و بـاران کــه می بارد معطر می شوم

در لـبـاس آبـــی از مـــن بـیـشتر دل می بری

آسمان وقتی که می پوشی کبوتر می شوم

آنقدر ها مـــرد هستم تا بمانم پای تـــــــــــو

می توانم مایــه ی گـهـگـاه دلـگـرمـی شوم

میل - میل تــوست اما بی تو باور کن که من

در هـجـوم بـاد هـای سـرد پــرپــر می شوم

کجای چهار فصل نام تو می گنجد  ؟

رویش از تــــوست

بهار ، بهانه ، باران هم   !

تـــــــو

فصل پنجم شاعرانه های منی  !

من ،

مست بارانم !

این برگ‌های زرد 

به خاطر پاییز نیست 

که از شاخه می‌افتند 

قرار است تو از این کوچه بگذری 

و آن‌ها 

پیشی می‌گیرند از یکدیگر 

برای فرش کردن مسیرت.. 

گنجشک‌ها 

از روی عادت نمی‌خوانند، 

سرودی دسته‌جمعی را تمرین می‌کنند 

برای خوش‌آمد گفتن 

به تو.. 

باران برای تو می‌بارد 

و رنگین‌کمان 

– ایستاده بر پنجه‌ی پاهایش – 

سرک کشیده از پسِ کوه 

تا رسیدن تو را تماشا کند. 

نسیم هم مُدام

می‌رود و بازمی‌گردد

با رؤیای گذر از درز روسری

و دزدیدن عطر موهایت!

زمین و عقربه‌ی ساعت‌ها

برای تو می‌گردند

و من

به دورِ « تــــــو »